Op een druilerige maandagochtend zat ik (Agent Muller) te werken aan een zaak waar ik maar niet uit kon komen. De misdaad was goed uitgevoerd door de dader(s), maar er kon niet erg veel geld mee verdiend worden. En toch bleven de meldingen maar binnen komen over fietsen die gestolen werden bij stations, huisadressen en andere gelegenheden.
Ik zat aan mijn bureau en keek om me heen. Ik was de eerste vandaag op kantoor. Terwijl ik mijn blik over de aangifte van vandaag liet gaan, zag ik al snel dat hij er hetzelfde uit zag als alle andere aangiftes in deze zaak.
De aangifte:
Mijn fiets is gestolen. Hij stond bij het station aan de Bakkersweg 12. Het is een blauwe Gazelle fiets, in goede staat, met zwarte fietstassen. Ik heb de fiets daar op slot gezet toen ik naar school ging en dat kan ik bewijzen, want ik heb de sleutel nog. Toen ik na school weer terug kwam bij het station was mijn fiets ineens weg. Ik heb overal gekeken.
Dit was al de zoveelste. Elke keer wordt de fiets overdag weggehaald. Het gaat om redelijk goede fietsen. Er is geen enkele keer een verdacht persoon gezien. En ook zijn er geen rare dingen gehoord door omringende bewoners. Deze zaak begon me te frustreren.
Er wordt gebeld en ik zie dat ik nog steeds de enige op kantoor ben. Ik neem met een zucht de telefoon op. NOI92, u spreekt met Agent Muller. “Hallo, met mevrouw Van der Pas. Ik wil graag een melding doen. Ik weet dat het niet echt een misdrijf is, maar het overkomt me nu al voor de derde keer. “ Mevrouw Van der Pas legt haar verhaal uit. Om jullie het langdradige gesprek te besparen, heb ik hieronder de klacht opgeschreven.
De klacht:
Er wordt een fiets te koop aangeboden in de krant, het Algemeen Dagblad. Altijd dezelfde krant. Het is (in dit geval) een blauwe Gazelle fiets, in goede staat, met zwarte fietstassen. Er staat een adres bij: Bakkersweg 12. Vreemd, bij dit soort advertenties staat bijna nooit een adres, denk ik. Ook staat er een 06-nummer bij. Wanneer dit nummer gebeld wordt, krijg je echter een automatisch bericht dat dit nummer niet langer in gebruik is. Dit is mevrouw Van der Pas al drie keer overkomen. Ook de andere twee advertenties geeft mevrouw aan mij door. Mevrouw heeft echt dringend een fiets nodig, denk ik bij mezelf.
Bakkersweg, waarom komt me dat zo bekend voor? Ik kijk naar mijn aangifte en naar de klacht. Het gaat om dezelfde soort fiets, een blauwe Gazelle, wacht even, met zwarte fietstassen? Dat is te veel toeval. Ik leg de aangifte en de klacht naast elkaar. Dit zou heel goed dezelfde fiets kunnen zijn. Maar dat zou raar zijn. Waarom zou iemand die een fiets gestolen heeft, deze niet zo snel mogelijk weer willen verkopen? Ik besluit het telefoonnummer voor de zekerheid te gaan bellen.
… Dit nummer is niet langer in gebruik... Ik probeer ook de andere twee nummers... Ook niet in gebruik.
Deze zaak begint steeds vreemder en vreemder te worden. Ik probeer de andere twee advertenties op te zoeken en ik kan ze niet vinden. Dat klopt niet, deze moeten bestaan. Ik kijk naar de datum van de krant en ik heb de krant van gisteren vast. Hoe kan het zijn dat dezelfde fiets een dag eerder te koop wordt aangeboden dan dat hij gestolen is?
Ik pak een tweede aangifte:
Mijn fiets is gestolen op 15 mei. Hij stond bij school aan de Tulpenlaan. Het is een groene merkloze fiets, in goede staat, met 6 versnellingen. Ik heb de fiets er neergezet om kwart voor 9 's ochtends. Toen ik weer bij mijn fiets aankwam om half 3 's middags was mijn fiets weg.
De krant van 15 mei ligt voor mijn neus. Hier staat geen advertentie in voor een groene fiets met 6 versnellingen. In de krant van 16 mei ook niet. Dan krijg ik een ingeving en pak de krant van 14 mei. Hier staat de advertentie wel in. Een groene fiets met 6 versnellingen. Ik bel het telefoonnummer dat erbij staat. Maar, weer geen gehoor. Mijn gevoel zegt me de krant van vandaag te doorzoeken. En ja hoor, een advertentie:
Te koop aangeboden:
Een witte Batavus met een mandje voorop. In uitstekende staat. Spoorstraat 8. Telefoonnummer: 06-12345678.
Wanneer ik het telefoonnummer bel krijg ik geen gehoor. Er zijn teveel gelijkenissen, het zit me niet lekker. Genoeg! Ik ga kijken bij het adres.
Eenmaal aangekomen bij Spoorstraat 8 zie ik dat het appartementen zijn. Ik wil uit de auto stappen en wordt bijna omver gereden door een zwart busje. (Irritant, grom ik.) Er staan een heleboel fietsen, maar na ze goed bekeken te hebben zie ik geen witte Batavus met een mandje. Teleurgesteld ga ik weer terug naar het kantoor.
Ik besluit verder te gaan met een andere zaak. Rond drie uur gaat de telefoon en ik neem hem op. Ik krijg een jongedame aan de telefoon die aangifte wil doen van diefstal.
Aangifte:
Mijn witte Batavus fiets met voorop een mandje is vandaag gestolen tussen kwart over 1 en half 3 's middags. Hij stond op slot aan de Spoorstraat 8. Ik weet zeker dat hij weg is.
Ja denk ik, dat weet ik ook zeker. Ik bel mijn leidinggevende en vertel hem van mijn plan.
De volgende dag zit ik met de huidige krant voor me op een bankje bij de Hertog Blauwstraat 19. Ik doe alsof ik de krant lees, maar kijk stiekem naar de Zwarte Sparta fiets met een bloemenpatroon op de fietstassen. Dezelfde fiets die vandaag te koop wordt aangeboden in de krant. En net als ik denk dat ik het op moet geven, rijdt er een zwart busje de straat in. Er stappen twee vrouwen uit. Ze parkeren naast de fietsenstalling, stappen uit en beginnen rustig de fiets in te laden. (Daarom ziet niemand iets verdachts, ze doen net alsof de fiets van hun is.) Dit zijn ze! Op mijn teken rennen drie NOI92 agenten op de dames af en arresteren ze.
Na een uitvoerige ondervraging blijkt dat de vrouwen voor een grotere bende werken die met elkaar communiceert door middel van krantenadvertenties. Hoe we de leiders van de bende oppakken lees je in mijn volgende blog.
Agent Muller