Op het Noi92 hoofdkantoor één week geleden. Ik zit achter mijn bureau verslagen uit te werken en ontvang van T.O.M. een mail.
Hij vraagt of ik direct naar zijn kantoor wil komen voor een zeer belangrijke zaak.
Bij T.O.M. aangekomen wordt mij duidelijk hoe groot de ernst van de zaak is. De voorlichter van het Ministerie van geheime zaken zit bij T.O.M. aan tafel. Snel sluit ik de deur en ga ook aan tafel zitten. Na een gesprek van drie uur wordt mij duidelijk hoe urgent de zaak is en wat mij te doen staat.
Met een map vol informatie loop ik terug naar mijn bureau en begin mij in te lezen. Ik kan en mag niemand iets zeggen en probeer zo onopvallend mogelijk het dossier door te bladeren. Tot nu toe heeft niemand iets in de gaten. Na het lezen van de informatie besluit ik over te gaan tot actie. Ik loop naar de lockers om mijn undercover outfit aan te trekken. Storm loopt langs en vraagt wat ik van plan ben. Ik kijk haar aan en zeg tegen haar dat ik er niets over kan zeggen. Zij knikt en wenst mij succes. Kijk je wel goed uit, Muller?
Mijn navigatie systeem geeft aan dat ik een lange reis voor de boeg heb. Er is genoeg tijd voor nadenken. Hoe ga ik het aanpakken? Wie kan ik wel vertrouwen en wie niet? De voorlichter van het MvgZ heeft duidelijk aangegeven dat ik zeer zorgvuldig te werk moet gaan. Mijn hand gaat naar de radio, ik heb zin om mee te zingen met André. Heerlijk, effe mijn kop los maken.
De avond valt en ik voel mijn maag knorren. Eerst maar eens bij een wegrestaurant stoppen. Het zal er de komende uren wel niet van komen. Mijn auto parkeer ik zo dicht mogelijk bij de ingang. Binnen aangekomen zie ik een aantal truckers aan een lange tafel zitten. Ze kijken mij aan, ik knik en loop richting het zelfbedieningsgedeelte. Daar pak ik een broodje met een kroket. Om de dorst te lessen neem ik een glas melk. Ik zit nog niet aan tafel of mijn mobiel gaat. Op de display zie ik dat het T.O.M. is. Hij zegt dat ik binnen één uur op de plaats van bestemming moet zijn. Oké, geen probleem antwoord ik. Al kauwend loop ik richting mijn auto. Nog een paar kilometer en dan ben ik in de buurt van Maastricht. Ondertussen ontvang ik een bericht van het hoofdkantoor. De coördinaten waar ik naartoe moet, zijn N 50 51 4.9, E 5 41 27.5.
Daar aangekomen zie ik dat het vroeger een mergelgroeve moet zijn geweest. Grote bomen bedekken de ingang. Langs de weg staat een donkerkleurige auto met een buitenlands kenteken. De ochtend valt en het is stil om mij heen. Ik pak uit mijn kofferbak een zaklamp, een kompas, een stuk touw en een rugzak. Ik weet wat mij nu te doen staat en ga op onderzoek uit.
Ik zie dat de houten deur van de ingang openstaat en hoor vaag in het gangenstelsel geschreeuw. Hoeveel mensen zijn er binnen? En wat zij ze daar aan het doen? Langzaam loop ik richting het geluid. Aan mijn rechterkant zie ik schaduwen op de muur van tenminste twee personen. Om het hoekje kijkend zie ik inderdaad twee mannen met lange jassen aan. Op een stoel zit een vrouw vastgebonden met een doek voor haar ogen. Ik herken haar van de foto uit het dossier. Zorgvuldig te werk gaan, Muller. Zij is de vrouw van de minister president. De twee mannen zijn druk aan het bellen. En dan hoor ik een voor mij bekende naam vallen. Het zal toch niet zo zijn dat hij achter deze ontvoering zit? In mijn jaszak voel ik mijn telefoon trillen. Een bericht van Storm: “Ik ben in de buurt, T.O.M. heeft mij ook op deze zaak gezet. Er zijn nieuwe ontwikkelingen. Ik sta nu voor de ingang en loop ook naar binnen.” Wat een opluchting, samen zijn we sterker en kunnen we tot actie overgaan.
Ik voel een hand op mijn schouder. En kijk in de ogen van Storm. “Fijn dat je er bent. Heb je aanvullende informatie?” Storm zegt: “ Je zult het niet geloven, maar de opdrachtgever van de ontvoering is minister Dries, de rechterhand van de minister president. Ongelofelijk dat hij tot zoiets in staat is.” Samen kijken we om het hoekje en zien dat de mannen nog steeds aan het bellen zijn. We besluiten tot actie over te gaan. Storm rent naar de vrouw op de stoel en snijdt het touw door. De blinddoek gooit Storm aan de kant en rent met de vrouw richting de uitgang. Ik storm op de twee mannen af en kan meteen één man al in de boeien slaan. Zijn mobiele telefoon valt op de grond. De andere man rent richting de uitgang. Storm staat daar op hem te wachten en slaat ook deze man in de boeien.
Ik loop samen met de voor mij onbekende man naar buiten en zie dat er inmiddels meerdere agenten buiten staan. De vrouw van de minister president is opgevangen door twee ambulance broeders. Storm loopt al richting de ambulance. Ondertussen ga ik naast één van de verdachten zitten in de auto en vraag ter bevestiging wie de opdrachtgever is en waarom? Hij geeft aan dat ik met minister Dries moet praten van het Ministerie van Geheime Zaken. Hij lacht en zegt: “ Ja, ook daar is niemand meer te vertrouwen!”
Samen met T.O.M. kijk ik terug op de Undercover actie. De vrouw van de minister president is in opdracht van minister Dries ontvoerd. Hij was het niet eens met de gang van zaken binnen het ministerie. De minister zit achter slot en grendel samen met de twee mannen. De vrouw van de minister president is na een kort oponthoud in het ziekenhuis weer thuis. Wat een waanzinnig verhaal..